In een muzikaal rechtvaardige wereld zou de naam van de in New Jersey geboren, maar naar Oregon verkaste zangeres met Italiaans klinkende naam al lang gemeengoed geworden moeten zijn: de dame maakte in de voorbije 35 jaar niet minder dan zestien platen met voornamelijk eigen materiaal, maar toen de Covid-pandemie toesloeg was zij, net als haar vakgenoten, gedoemd om thuis te blijven zitten en zich al dan niet in stilte bezig te houden.

Voor Alice, die zoals alle jongeren van haar tijd, met de radio en later de platenspeler opgroeide, was het de gelegenheid om zich een aantal songs eigen te maken, die delen of periodes van haar eigen leven getekend en gekruid hadden. Alice is geboren in 1965, wat betekent dat zie al op heel jonge leeftijd in contact kwam met de muziek van mensen die op vandaag zowat de heldenstatus hebben bereikt en daar draait het op deze plaat om: negen liedjes met bijzondere betekenis voor Alice worden hier niet zelden in een heel nieuw jasje gestoken en worden dus de herziene soundtrack van haar jeugd.

Alice was 17 toen ze voor het eerst de Grateful Dead te zien kreeg en twee weken later ging ze naar David Grisman kijken. Dat zette haar ertoe aan de gitaar van haar oma van onder het stof te halen en ze leerde zichzelf een aantal songs spelen. Dat proces stopte nooit en vandaag presenteert Alice dan ook een heel fijne reeks liedjes, die je eerder als “lezingen”, “interpretaties” dus kunt beschouwen dan als covers.

Opener “Old Man” van Neil Young en “Give Yourself to Love” blijven nog behoorlijk in de buurt van het origineel, maar op “Death Don’t Have No Mercy”, hoor je tegelijk Janis Joplin en Bonnie Raitt boven een heerlijke gitaar een nachtclubsfeer creëren, die je meteen veertig jaar terug in de tijd katapulteert. Eén nummer verder wordt eer betoond aan een heel ander soort grote stem: “Over My Head” is van Fleetwood Mac. De stem van Christine McVie klonk doorgaans een pak minder gruizig van die van Rev. Gary Davis en jawel, Alice kan dat allemaal de baas.

Ook Tom Petty komt aan de beurt, via “Square One”, waarna we de heuse jazz-toer op gaan met “Throw It Away” van Abbey Lincoln -met schitterend gitaarwerk- om dan terecht te komen bij het absolute hoogtepunt van de plaat, voor mij althans: de versie die Alice hier neerzet van de Dead’s “Sugaree” is noch min, noch meer adembenemend en Alice sluit, na een versie van Sting’s “The Hounds of Winter” de cyclus mooi af meteen tweede beurt voor Neil Young, deze keer met “Harvest Moon”. Heerlijke plaat is dit, waarvan de titel laat vermoeden dat we nog meer van dit fraais mogen verwachten. Overigens hoop ik dat deze coverplaat mensen ertoe aanzet ook eens te gaan luisteren naar vroeger werk van deze belangrijke dame. Bij voorbeeld met haar “One With The Tide” uit 2018 !

(Dani Heyvaert)